Het leuke aan nog niet zo lang bezig zijn met natuurfotografie is dat er nog héél veel eerste keren te gaan zijn.
Het eerste vliegende koekoeksjong, de eerste jonge vosjes op het ijs, de eerste woudaap met prooi, de eerste parende sluipwespen, kortom: er is nog zóveel nieuws te beleven en vast te leggen…
En in dit geval: mijn eerste keer kruiend ijs.
Op zich helemaal niet zó’n zeldzaam verschijnsel: in 2009 en 2010 schijnt het ook prachtig geweest te zijn, maar toen was ik blijkbaar nog net iets meer ‘gewoon mens’ dan natuurfotograaf.
En als gewoon mens ga je uiteraard niet 6 uur reizen voor een bak slush puppy.
Maar als natuurfotograaf ligt dat anders.
Al verbaasde ik mezelf ook wel een klein beetje, toen ik besloot zo’n eind te gaan treinen voor iets dat niet eens rent, vliegt, paart, vecht of zwemt.
Kruiend ijs doet behalve kruien weinig anders dan blauw en koud zijn.
Ach, soit….. je moet iets over hebben voor wat vers blogvoer op z’n tijd.
Dus…op naar het Noorden!
De drukte van de Randstad laat ik achter me.
Steeds minder huisjes, mensen en auto’s…langzaam lijkt de wereld op te houden…
Nederland is best leeg eigenlijk.
Tot zo’n twee kilometer voor de plaats van bestemming.
Niks rust, maar hordes mensen zover ik kan kijken.
Er staat zelfs een heuse file in het anders zo rustige Friesland!
Ik denk nog eventjes: ‘Giet es dóchs oan?!
Maar nee, deze honderden, zo niet duizenden mensen zijn niet gekomen voor een spontaan ingelaste Elfstedentocht, maar -net als wij- voor wat stapeltjes ijs….
Dit is vandaag The Place To Be, hier gebeurt het en omdat weer naar huis gaan geen optie is, storten we ons maar op hoop van zegen dan maar in het feestgedruis.
Om toch nog wat mensvrije plaatjes te kunnen schieten, besluiten we de ijsbergen even te beklimmen en zo de meute wat achter ons te laten.
Dat valt nog tegen. Niks slush puppy, maar metershoge bergen harde, gladde en glasscherpe brokken, die bovendien spontaan blijken te breken of wegglijden. Gossiemikkie wat een venijnig spul is dat!
Ik had met gemak dit blog kunnen vullen met blauwe knieën en schenen in plaats van blauw ijs.
Kruien blijkt overigens niet alleen aan ijs voorbehouden.
Na een flink stuk glibberen en struikelen is het gelukt een rustiger stukje te vinden.
Maar zoals dat gaat met kuddes….als er één mens over de dam is…..
Dus al snel kruit er een flinke sliert mensen achter ons aan.
Telkens als wij verder gaan, durven zij dat ook en zo worden we langzaam opgestuwd door een kruiende mensenmassa.
Oh well. Gelukkig lukt het een stukje te vinden dat zo onbegaanbaar is dat het merendeel eieren voor z’n geld kiest.
De zon is inmiddels bijna weg, maar…..het blijft wel een ontzettend gaaf verschijnsel!!!
Het licht is zo goed als uit, maar m’n collega-fotograaf heeft er duidelijk nog lang geen genoeg van.
Terwijl ik m’n hoofd breek over hoe je bevroren tenen kunt hebben terwijl het toch duidelijk hartstikke dooit, hoor ik op de achtergrond allerlei ingewikkelde berekeningen mompelen.
Op het moment dat ik tot de conclusie kom dat het eerste waarschijnlijk iets te maken heeft met de berg ijs waar ik al een paar uur op sta, begint er een ander tientje naar beneden te dwarrelen: Iets met het blauwe uur, afstandbediening en lange sluitertijden….
Ik moet eerlijk toegeven dat ik er niet ál teveel van gebakken heb, maar een leuk experiment was het wel.
Het smaakte naar meer….die allereerste keer! (Ennuh, nog thanks voor de cursus lange-sluitertijd-fotografie-voor-dummies :D)
Inmiddels is het pikkedonker, wat het terugbrokkelen en -glibberen behoorlijk spannend maakt, maar wel met een heel zeldzaam uitzicht: kruiend ijs zónder mensen!
Hier is het feestje!
We bleken niet de enigen te zijn....
Verschillende tinten blauw...
Dappere kinderen laten de kruiende massa achter zich
Het laatste licht valt op het kruiende ijs
Het licht gaat bijna uit
Ook de structuren van dichtbij zijn mooi.
Na een halve middag uitbundig fel licht verdwijnt de zon bijna achter een balk bewolking. Nog heel even genieten van wat laat licht....
Blauw kruiend ijs bij een roze avondlucht
Als een mooi afscheid kleurt de lucht nog héél even roze....
L'heure bleue
het lijkt wel een fotografenfeestje ,maar wel zeer de moeite waard om er te zijn vooral als je dan hiermee thuis komt.
Hoi Roeselien
Ja..Het is net een ander werelddeel 🙂
En daar moet je wat voor over hebben..Eind rijden..en Blauwe Knieën.. 🙂
Nou ben ik een vent (Nou ja vent 🙂 ..Maar ik ging ( Oostvaardersdijk) het ijs niet op. Nu was ik daar alleen..Dus geen fotografen voor me.
En die dappere kinderen op je foto..Nou al was ik hun vader…
Dan hadden ze ook blauwe billen gehad…
Ik heb de kracht van het ijs gezien…Echt gevaarlijk!
Een prachtige serie..Leuk om dat van de zomer nogmaals te bekijken 🙂
Groetjes Henk
Prachtig Roeselien, ik heb het ooit een keer gezien op het strand van Scheveningen. Jaja echt waar. Veel kan ik mij daar niet van herinneren. Het was ook 50 jaar geleden. Jee wat wordt ik oud. Groeten
Rene
Hi René,
Dank voor je leuke reactie.
Ik heb ook verhalen gehoord dat in de winter van 62/63 de zee in Scheveningen echt héél serieus bevroren was, ik kan mer er nu een heel klein beetje iets bij voorstellen..;)
Groetjes,
Roeselien
Schitterend Roeselien, wat heb je toch een smeuïge manier van vertellen!
En ook nog prachtige foto`s.
Leuk hoe je het verloop in de kleuren laat zien door de vermindering van het licht, vooral het blauwe ijs met de roze lucht vind ik gaaf.
Groetjes Greet
Haha, je hebt ook de files en drukte meegemaakt, maar het was wel de moeite waard hè?
Nou, je hebt er best wat moois van gebakken hoor, composities en kleuren zijn geweldig mooi.
Ik durfde helaas het ijs niet op, zie nu dat je dan echt wel de mooiste plaatjes maakt.
Heerlijk die winterweken!
Groetjes
Loes
Nou meiske het is de blauwe knieën en blauw schenen waard geweest.
Ik vind het geweldige foto’s.
Ik heb het zelf nog nooit in echie gezien en ben best een beetje jaloers op je
dat je het er voor over hebt om al die opstakels te trotseren.
Trein, mensenmeute, ijs, zucht…. Wou dat ik meer lef had.
Groetjes uit Brabant.
Roeselien wat een drukte ,lijkt de keukenhof wel. Al die mensen met camera’s op weg naar een bijzonder natuur schouwspel. Ik zie dat het niet mee valt om in die drukte leuke plaatjes te schieten. Toch vindt ik er een aantal wel goed gelukt . Vooral de tegenlicht opnamen . Maar geef mij toch maar de rust in de polder , de enige die je daar tegen komt is Peter met zijn camera.
gr Frans
Roeselien,
Zoals gewoonlijk verkeerde keus gemaakt! Prachtige beelden. Wachten op de volgende winter of een bak met ijsklonten om kieperen;-)
Peter
Met ijsblokjes en een macrolens kom je misschien ook wel een heel end..en het scheelt een hoop reistijd!
Groetjes,
Roeselien
Wauw Roeselien, wat maak je er weer wat moois van. Nou ja, de foto’s heb je al een tijdje geleden zo mooi gemaakt natuurlijk,vooral de allereerste en de laatste zijn toppers. Maar je kan er dus ook per trein komen?
Ik had een beetje zitten kijken waar ik heen zou kunnen om kruiend ijs te zien en of het per OV te bereiken is, maar kwam er niet zo goed uit…dus als je een tip hebt (voor volgend jaar).
Hi Ghita,
Nou….je kúnt er wel komen met het OV, maar dan ben je nog langer onderweg.
Ik ben uiteindelijk met de trein naar Noord Holland gereisd en daar was een collega fotograaf zo vriendelijk om me op te pikken.
Tnx & groetjes,
Roeselien
Prachtige foto’s hoor! En ook heel leuk geschreven! Groetjes, monique
Hi Monique,
Leuk je hier op mijn blog tegen te komen en dank voor je complimenten!
Groetjes & goed weekend,
Roeselien
Wow.,….
was toch wel de moeite waard zo’n lange reis…
wat super foto’s heb je ervan gemaakt…
prachtig gewoon….
Volgend jaar maar gewoon weer…
Gr. Nieske
Mooi hoor Roeselien, ik had geen zin om zo’n eind te rijden, maar nu heb ik wel klein beetje spijt. Ziet er goed uit dat blauw.
Wow. Ik vond het te ver vanuit Brabant en ik hoorde van de files. Maar als ik op het einde van je blog ben aanbeland, vraag ik mezelf af waarom ik niet gegaan ben. Prachtige beelden Roeselien. Die blauwe schenen gaan over, die blauwe beelden blijf je houden 🙂
Groeten, Gonnie
Hallo Roeselien,
Wat een prachtige serie van het kruiende ijs. En je verhaal erbij, hilarisch! Ik ben niet verder gekomen dan de Oostvaardersdijk. Daar waren gelukkig ook niet zo veel mensen. dat zou me eerlijk gezegd wel afschrikken. Jou beelden zijn echter spectaculair, vooral die in het blauwe uurtje.
Groetjes Sieneke